Το ανάγλυφο, το οποίο σώζεται σε άριστη κατάσταση, βρέθηκε το 2001 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, σε διαταραγμένες από την αρχαιότητα επιχώσεις δωματίου του κτηρίου Ζ.

Πρόκειται για ορθογώνια πλάκα με ανάγλυφες παραστάσεις, που αναπτύσσονται σε δύο ζώνες. Στην πάνω ζώνη εικονίζεται η τριάδα του Βήλου, μία από τις κύριες θεϊκές τριάδες της Παλμύρας στη Συρία. Ο υπέρτατος θεός Βήλος, κυρίαρχος του ουρανού, των πλανητών και του πεπρωμένου του κόσμου, έχει στα δεξιά του τον Ιαρίβωλο, θεό του ήλιου και προστάτη των πηγών, και στα αριστερά τον Αγλίβωλο, θεό της σελήνης και της γονιμότητας.

Και οι τρεις θεοί αποδίδονται ως προτομές, μέχρι κάτω από το στήθος. Είναι γενειοφόροι, ντυμένοι με στρατιωτική ενδυμασία αποτελούμενη από θώρακα και χλαμύδα. Στο κεφάλι φοράνε σκούφους, ίσως πίλους, στολισμένους με διακριτικά σύμβολα: διάδημα με φύλλα ο Βήλος, μεγάλο αστέρι ο Ιαρίβωλος, μικρότερο αστέρι ο Αγλίβωλος.

Στην κάτω ζώνη εικονίζεται αετός με ανοιχτά φτερά, σύμβολο του Βήλου, πλαισιωμένος από δύο κυκλικές ασπίδες και δύο ξίφη, χαρακτηριστικά όπλα της Παλμύρας. Η παράσταση κλείνει στα αριστερά με ένα μεγάλο τσαμπί σταφυλιού πάνω σε ένα δυσνόητο αντικείμενο, ίσως κληματίδα με καρπό ή συστρεφόμενο φίδι. Αντίστοιχα, στη δεξιά πλευρά υπάρχει στεφάνι από φύλλα φοίνικα, που περικλείει τελετουργική οινοχόη, ίσως υπόμνηση στις πηγές της όασης όπου ήταν χτισμένη η Παλμύρα.

Το ανάγλυφο, μοναδικό στον ελλαδικό χώρο, είναι ένα από τα πολλά ευρήματα της ανασκαφής του οικοπέδου Μακρυγιάννη που απεικονίζουν ή συνδέονται με θεότητες ανατολικής προέλευσης. Η λατρεία τους, που υποσχόταν ευημερία, λύτρωση και μεταθανάτια ζωή, γνώρισε μεγάλη απήχηση σε όλα τα κοινωνικά στρώματα κατά τους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους. Εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον μεσογειακό κόσμο και παρέμεινε ζωντανή έως και την ύστερη αρχαιότητα.

Η θέση και η χρήση του αναγλύφου μας στην αρχαιότητα δεν είναι γνωστή, ωστόσο θα μπορούσε να ήταν εντοιχισμένο στο οικιακό ιερό του κτηρίου Ζ (φάση 4ου-5ου αι. μ.Χ.).